شخصیت عظیم رهبر کبیر و امام
عزیز ما، حقاً و انصافاً پس از پیامبران خدا و اولیاى معصومین، با هیچ
شخصیت دیگرى قابل مقایسه نبود. او ودیعهى خدا در دست ما، حجت خدا بر ما،
و نشانهى عظمت الهى بود. وقتى انسان او را مىدید، عظمت بزرگان دین را
باور مىکرد. ما نمىتوانیم عظمت پیامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، امیرالمؤمنین، سیّدالشّهداء ، امام صادق علیه السلام
و بقیهى اولیا را حتّى درست تصور کنیم؛ ذهن ما کوچکتر از آن است که
بتواند عظمت شخصیت آن بزرگمردان را در خود بگنجاند و تصور کند؛ اما وقتى
انسان مىدید شخصیتى با عظمت امام عزیزمان و با آن همه ابعاد گوناگون:
ایمان قوى، عقل کامل، داراى حکمت، هوشمندى، صبر و حلم و متانت، صدق و صفا،
زهد و بىاعتنایى به زخارف دنیا، تقوا و ورع و خداترسى و عبودیت مخلصانه
براى خدا، دستنیافتنى است، و مشاهده مىکرد که همین شخصیت عظیم، چگونه در
برابر آن خورشیدهاى فروزان آسمان ولایت،
اظهار کوچکى و تواضع و خاکسارى مىکند و خودش را در مقابل آنها ذرهیى به
حساب مىآورد، آنوقت انسان مىفهمید که پیامبران و اولیاى
معصومینعلیه‌السلام چهقدر بزرگ بودند.
(فرازی از بیانات مقام معظم رهبری)