به گزارش سرویس فرهنگ و هنر جهان، روز والنتین یا والنتاین، روزی است که در
برخی فرهنگها تحت عنوان روز ابراز عشق نامگذاری شده است .
البته
بر اساس اطلاعات سایت ویکی پدیا، تاریخچه کامل و دقیقی از والنتین در دست
نیست و آنچه از پیشینه این روز میدانیم این است که این روز با افسانه
درآمیخته و سابقه آن به جشنی که به افتخار والنتین در کلیساهای کاتولیک
برگزار میشد، باز میگردد.
عشق در یک تعریف کلی باور و احساسی
عمیق و لطیف است که با حس صلح دوستی و انسانیت در تطابق است،این تعریفی
نیست که در یک محدوده جغرافیایی خاص و حتی محدوده زمانی مشخص و محدودی قرار
گیرد. بلکه عشق از واژگانی است که در فرهنگهای مختلف و بنابر پیشینه فرهنگ
تعاریف متفاوت دارد. در ایران که این پیشینه به چندین هزار سال قدمت می
رسد تعریفی ریشه ای تر و آمیخته با مذهب و آیین ما دارد. بطوری که قرآن در
سورهٔ روم آیهٔ ۲۱ چنین آوردهاست:
و از نشانههای خداوند اینکه
همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید، تا در کنار آنها آرامش یابید، و در
میانتان دوستی و رحمت قرار داد، آری در این [نعمت] برای مردمی که
میاندیشند قطعا نشانههایی است.
و حتی از احادیث پیامبر اسلام است
که: «اگر مرد به زن خود بگوید «تو را دوست دارم» هرگز این کلام از دل و
ذهن زن خارج نمی شود و همواره در خاطر او باقی می ماند» ( وسایل الشیعه –
حر عاملی – ص 10 جلد 14.)
و قاعدتا بالاترین عشق ،عشق به خداست. و
حتی برخی معتقدند از عشق زمینی بایستی به عشق آسمانی رسید چرا که علاقه و
عشق محصول توجه به کمال است. در میزان الحکمه آمده است :شخصى مىگوید: از
امام صادق(ع) از معناى عشق سؤال کردم، فرمود: "قلوب خلت من ذکر الله
فأذاقها الله حب غیره؛قلب هایى که از یاد و ذکر خدا خالى باشند، خداوند
مبتلا به حب غیر خود مىنماید. همچنین در سوره احزاب آیه4 آمده است که
بنابراین دوستی و عشق به غیر که تمام قلب انسان را تسخیر کرده باشد؛ قلبی
است که از وجود خدا خالی شده است ؛ زیرا خداوند دو دل در درون انسان قرار
نداده است .
از طرف دیگر آدمى زمانى که در چیزى و یا کسى کمالى را
مىبیند، به آن علاقهمند مىگردد و اگر کشش به هر دلیل قوى باشد، این
علاقه (اصطلاحاً) به عشق منجر مىگردد.
با این تعریف از عشق در
فرهنگ ایرانی که ریشه در دین هم دارد چگونه است که یک فرهنگ وارداتی به اسم
والنتاین که به گفته خودشان هیچ پیشینه ای از آن در دست نیست و یا برخی به
این نتیجه رسیده اند که این یک افسانه است، در ایران از سوی جوانانی که
افتخارشان تمدن چندهزار ساله شان است گرامی داشته می شود؟!
در حالی
که در ایران و البته به شکل گسترده ای در سراسر دنیا روز مادر، زن، پدر و
... ارزشگذاری و گرامی داشته می شود، این روزها در فرهنگ ایرانی دارای ریشه
است، در دین ایرانی دارای ریشه است و در باور مردم نشسته است و یکی از
بالاترین عشق هاست :به عنوان مثال روز زن یعنی روزیکه برای بزرگداشت ارزش
زن و همسر در خانواده جشن گرفته میشود. اگر این روز را بررسی کنیم می
بینیم که ریشه در فرهنگ، دین و باور ما دارد و حتی در آن عشق هم دیده شده
است. این عشق به همسر است که باعث دورهم جمع شدن خانواده برای گرامیداشت
چنین روزی می شود. هدیه دادن از سوی اعضای خانواده در چنین روزی نه تنها
نشانه ابراز محبت است بلکه این ابراز محبت به گرم شدن کانون خانواده هم کمک
می کند و این یکی از بهترین ویژگی های فرهنگ ایرانی است که هدف برگزاری
چنین جشنهایی را تلاش برای مستحکم تر کردن کانون خانواده می داند.
به
نظر نمی رسد جشن گرفتن برای روزی افسانه ای که نه ریشه در باور ما دارد نه
در مذهبمان و نه در فرهنگ و تمدن چندهزار ساله مان ،حرکت قابل دفاع و حتی
عقلانی باشد! یعنی گرامیداشت روزی که نمی دانیم ریشه اش چیست؟افسانه است؟
بیاییم
از زاویه دیگر این روز را بررسی کنیم :قرار است در این روز جشن بگیریم و
کادو بخریم برای عشق! منظور از عشق چیست و کیست؟
همسرمان. پس روز
زن و مرد برای چه کادو می خریم و آن روزها را گرامی می داریم؟
فرزندمان،پسرمان،دخترمان
،پس روز جوانان و دختران و کودک و ...را چه می شود؟
و یا احتمالا هدیه
برای کسی که پایبندی اش به خانواده هنوز ثابت نشده است ؟!
اگر چه
روابط دختران و پسران نیاز به به مبحثی گسترده تر دارد ولی هدیه دادن به
کسی که روابطمان با او مورد تایید فرهنگ، دین یا عرف جامعه و ... نیست
عقلانی به نظر نمی رسد.
به نظر می رسد والنتاین بیشتر ارزشگذاری
روز روابط نامشروع است تا روز عشق. چرا که در تعاریف عشق ، عشق به خدا و
پدر و مادر و همسر و... است که همه این روزها در فرهنگمان دیده شده و همیشه
بسیار هم باشکوه برگزار می شود. و این ارزشگذاری به استحکام کانون خانواده
ها هم کمک می کند تا این عشق بیشتر هم به چشم بیاید ولی به نظر می رسد روز
والنتاین روزی است که به افتخار روابط نامشروع تشکیل کانون خانواده را به
مخاطره هم می اندازد ...
سه شنبه بیست و هفتم 11 1388